Acedia! - FKB 43

   Figurkowy Karnawał Blogowy... Dawno mnie tu nie było. Co tym dziwniejsze, że równolegle trwał prawdziwy karnawał. Z którego też nie skorzystałem w sposób zalecany przez tradycję i konwencję społeczną. Również w tej edycji FKB trudno było mi dopasować treść do tematu. Choć oczywiście miałem swoje, dość oczywiste, pomysły. Mógłbym na przykład skończyć malowanie rozgrzebanych demonów Nurgla. Nie cała armia jest wszak już gotowa. Warto by sfinalizować Heralda, czy doprowadzić do używalności nurglingi oraz plaguebearerów. Jednak tak się nie stanie... Może kiedyś, za jakiś czas... Ale nie w marcu 2018. Za dużo modeli na warsztacie, które wystąpią w systemach, w które realnie gram.

    A zatem - nie pokażę wam w tym karnawale modeli demonów. Inni uczestnicy na pewno wam ich nie poskąpią na swych blogach.

  Dumałem nad tym tematem, a jednocześnie borykałem się z silną niechęcią. I to taką, która maksymalnie przeszkadza w blogowaniu: niechęcią do pisania.

  Czy komukolwiek z was mówi coś tytuł dzisiejszego wpisu? Znacie to słówko? Na chwilę założę, że nie, by móc je wyjaśnić. A wtedy zrozumiecie czemu właśnie taki tytuł takiego wpisu w takiej edycji FKB. 

W ramach tak zwanej ikonologii każdej idei odpowiada obraz. Takie ułatwienie dla analfabetów - erudytów. 

   Zacznijmy od małej podróży w czasie; cofnijmy się do (mentalnego) średniowiecza. W tym (i nie tylko tym) okresie tłumaczono występowanie różnych zjawisk aktywnością czynników nadprzyrodzonych. Odbywało się to na następującej zasadzie: Piorun? To uderzył Zeus! Potop! Czymś uraziliśmy Jahwe... Zaraza? Wina Nurgla! Podobnie "rozumiano" różne stany emocjonalne i psychofizyczne. Szczególnie takie, które nie prowadziły do postępowania mile widzianego przez ówczesne nakazy i normy moralne. Na pewno o czymś takim słyszeliście, miłośnicy fantastyki i zdający egzamin uprawniający do przyjęcia pierwszej Komunii Świętej. Chodzi o tak zwane grzechy główne. Różne ludzkie zachowania, mające swą przyczynę w czynnikach indywidualnych i sytuacyjnych zyskiwały w myśl tej koncepcji dodatkowy, nadnaturalny wymiar. 

I tak na przykład, wszyscy ci, którzy pożądali żony bliźniego swego mieli być kuszeni przez demona żądzy. Do zawodowych obowiązków owego demona należało skłanianie ludzi do ulegania grzechowi głównemu Nieczystości (albo "Luxurii" - brzmi lepiej i nie kojarzy się tak mocno z Nurglem). 

  Co wynikało z przypisywania złym duchom odpowiedzialności za ludzkie uczucia i działania? Jeśli traktować tą koncepcję poważnie, to wtedy rozwiązanie nabrzmiałego problemu z pożądaniem z przykładu powyżej powinno polegać na wykonaniu zabiegów odnoszących się do owego demona. Czyli jakaś modlitwa, amulet, czynności ochronno - magiczne. Zamiast żmudnego badania źródeł frustracji seksualnej i poszukiwania konstruktywnych sposobów radzenia sobie z nią. Wszyscy znamy je (oby z popkultury!) w konwencji chrześcijańskiej, ale afrykański animizm czy syberyjski szamanizm "działają" na bardzo podobnych zasadach. 

    Dzisiaj jednak postąpię zupełnie inaczej. Zacznę mianowicie od domniemanego demona, który coraz bardziej przejmuje nade mną kontrolę, ale potem jednak postaram się zrozumieć, co się dzieje, dlaczego - i jak sobie z tym poradzić? 

Mam nadzieję, że wśród czytelników bloga nie ma ludzi grzecznych, wspaniałych, uprzejmych, niezwykłych, inteligentnych...

Acedia Decedia. 

   No dobrze, najwyższa już pora konkretnie powiedzieć, co to ta acedia. Słowo to ma oznaczać stan emocjonalno-duchowy polegający na zniechęceniu, apatii, niepokoju, trudnościach z koncentracją, brakiem motywacji, zobojętnieniu i duchowej pustce. Dawniej miał on dręczyć (albo być grzechem... opinie autorytetów były w tej materii sprzeczne) mnichów. Dziś może zaznać go niemal każdy. Wystarczy poczekać do poniedziałku rano i pójść do roboty. O ile do takie samopoczucie jest czymś czego trzeba się spodziewać, przychodząc do pracy, to gdy pojawia się w sytuacji pisania posta na blog, robi się niepokojąco. Do tej pory przygotowywanie wpisu było dla mnie świetną zabawą samą w sobie. Ostatnio zaś motywacja spadła, dużo bardziej kuszą mnie niepomalowane modele i stojące obok farbki... Co zrobić w sytuacji, gdy ogarnęła mnie acedia? 

   Miałem kilka pomysłów. Pierwszy to po prostu zignorować problem i poczekać, aż przejdzie samemu. Tak to często bywa ze stanami emocjonalnymi, że dziś są, za tydzień ich nie ma. Czasami wystarczy się wyspać, zrobić coś odbiegającego od codziennej rutyny a humor i motywacja wracają. Tak może być i tym razem. I najprawdopodobniej tak się stanie, gdy tylko słońce będzie częściej i wyraźniej widoczne. Niemniej jednak owa przytłaczająca rutyna połączona z dużą ilością zadań (i wynikający z tego brak komfortu pisania) sprawia, że mógłbym długo czekać na samoistną poprawę.

No kurde! To przecież o mnie!

    Inny pomysł był nieco bardziej atrakcyjny. Funkcjonuje on powszechnie w cywilizowanym świecie, każdy go lubi, jest jedną z głównych zdobyczy ludzi pracy. Chodzi mianowicie o urlopy i wolne. Od czasu do czasu każdy potrzebuje przerwy; to właśnie to odejście od codziennej rutyny. Z tym że przypadku blogowania oznaczałoby to zaprzestanie regularnego umieszczania wpisu. Nie podobało mi się to rozwiązanie z dwóch powodów. Po pierwsze udało mi się do tej pory zachować regularność. I gdyby teraz zrobić sobie przerwę, to pewnie kilkanaście lub kilkadziesiąt osób byłoby rozczarowanych. 

    W dodatku wziąłem sobie do serca porady Fire Anta mówiące o tym, co robić, by blog był popularny. Na pewno pomaga aktywność... Czyli właśnie regularne wrzucanie nowego kontentu.

Drugi powód rezygnacji z urlopu wynikał z pewnej znajomości samego siebie. Narzuciłem sobie sztywny harmonogram dodawania wpisów (co czwartek rano, choćby się waliło i paliło) - by zawczasu okiełznać acedię. Gdyby bowiem bazować na wenie, chęci - to nowe wpisy raz by były, a kiedy indziej nie. Możliwe też, że bardziej zabieganym okresie łatwo byłoby mi zrezygnować z pisania. A potem trudno do niego wrócić. A że dla osiągnięcia osobistego sukcesu ważna jest konsekwencja, wiedziałem że lepiej będzie, jeśli nie będę sobie pobłażał. I zostanę sam dla siebie kierownikiem domagającym się nowego tekstu co czwartek.

    No i wreszcie trzecia idea, której realizację właśnie oglądacie. Jak do tej pory powstało wiele książek opowiadających o tym, że trudno jest napisać książkę, czy filmów o trudnościach z kręceniem filmów. A dziś powstaje wpis o niechęci do przygotowywania wpisów :) Akurat samopoczucie ładnie zgrało się z FKB, temat zapropnowany przez Anolecraba dał mi pretekst, by stanąć do otwartej walki z gnębiącym mnie piekielnikiem! 

Sami widzicie: Belphegor. Więc co ja mogę? Oprócz przeczytania raz jeszcze "Siódemki"?

Acedia - skąd przyszła? 

   Skoro blogowa awersja została potraktowana jako zjawisko naturalne, to spróbuję odnaleźć jej przyczyny. Jak to się stało, że czynność, która swego czasu była atrakcyjniejsza od spania, teraz wymaga zdania testu na siłę woli? 

• Rutyna. Napisałem wyżej, że do osiągnięcia sukcesu niezbędna jest wytrwałość i konsekwencja. Popularna psychologia ujęła ten pogląd w tak zwaną regułę 10.000 godzin. Jeżeli właśnie tyle czasu przeznaczycie na zajmowanie się jakąś dziedziną, to w końcu zacznie wam ona dobrze wychodzić. Nawet gdyby miało to być granie na banjo czy neurochirurgia. Sęk w tym, że te wszystkie godziny zebrane do kupy dają ponad 416 dni. 416 dni zajmowania się tym samym. Bez przerwy na spanie, siku, papierosa czy oglądanie seriali. Innymi słowy - aktywność wyjątkowo mozolna. Z jednej strony mam jakieś tam wyniki. Z drugiej zaś pracowanie na nie, wykonywanie wciąż bardzo podobnych czynności (zebranie informacji, uporządkowanie ich, przygotowanie wpisu, redakcja, obrazki, informowanie o wpisie na facebooku i forach). Jak łatwo się spodziewać - z czasem będą one bardziej nużyć, niż cieszyć.

• Monotonia tematu. Oczywiście gry figurkowe są bardzo zróżnicowane. Modele są wykonywane w bardzo różnych rozmiarach, przedstawiają chyba wszystko, co można sobie wyobrazić. Ich zasady też potrafią zaskoczyć. Biorąc pod uwagę, że głównymi narzędziami do określania przebiegu rozgrywki są wydrukowane reguły, linijki, karty, kostki, żetony i ołówki - to pomysłowość, z jaką są one wykorzystywane przez twórców zdaje się nie mieć granic. Co tydzień poznaję pobieżnie kilka tytułów, i każdy z nich ma coś, co odróżnia go od innych. Zarówno jeśli chodzi o uniwersum, które kreuje dana gra, jak i zasady. Teoretycznie nie można się nudzić... Tylko istnieje druga strona medalu. Po obejrzeniu kilkuset różnych modeli dziennie coraz trudniej o szczere "WOOOW!!!". Innowacyjne zasady przypominają inne, znane z innych gier (choćby planszowych). A do tego wojna, ciągle wojna. Albo gangów, albo hord, albo armii, albo statków kosmicznych. Ta zabawa naprawdę może się przejść. Szczególnie, gdy jest serwowana często i w dużych dawkach.

Ale zanim się zbudzi na dobre...Jeszcze piętnaście minut...

• Hedonistyczna asymetria. Taki mądry termin usłyszałem raz od kumpla. Słowa te nazywają zjawisko, którego zaznał chyba każdy. Chodzi tu o neurologiczny mechanizm sprawiający, że regularnie powtarzany bodziec pozytywny za każdym kolejnym razem jest coraz mniej przyjemny. Oczywiście swoje robi tu też częstotliwość tego powtarzania. Przypomnijcie sobie na przykład swój ulubiony film, najlepiej taki, który obejrzeliście kilka razy. Czy najwięcej frajdy doznaliście w trakcie pierwszego lub drugiego seansu - czy też może szóstego? Jeśli owa zasada ma być prawdziwa - to odpowiedź wskaże pierwszą opcję. A teraz wyobraźcie sobie, że oglądacie ten film co miesiąc. Z blogowaniem jest niestety trochę podobnie. Na początku sam proces przygotowania wpisu był jak zabawa. Zbierałem dane, oglądałem filmiki, a potem ubierałem je w opis, który sam chciałbym przeczytać. Pozostałe elementy też cieszyły - i dobór zdjęć, i informowanie o publikacji. A pochwały od czytelników to już był odlot! Ktoś przeczytał i mu się podobało! Nieprawdopodobne, a jednak! 

         A jednak z czasem owe miłe czynności przestały być takie miłe. Stały się prozaiczne. I          chyba nic nie będę w stanie na to poradzić. Tym bardziej, że na horyzoncie nie widać            nadziei na zaistnienie dodatkowych korzyści. Skoro eksperyment Quidamcorvusa z              finansowaniem za pomocą Patronite przyniósł tak skromne rezultaty, to ja tym bardziej          nie mam co liczyć na życie z pisania, wycieczki zagraniczne i imprezy w nocnych                  klubach.

Jeżeli coś ma być zrobione dobrze, trzeba to zrobić samemu.

• Zagłada domu pracy twórczej. Jeszcze nie tak dawno cieszyłem się dość dużym komfortem blogowania. To znaczy, że mogłem na dwie - trzy godziny usiąść do kompa i poświęcić się pisaniu. To właśnie w takich momentach wpadałem w pisarski ciąg. Skoncentrowałem się na temacie, przemieliłem go w mózgownicy, a potem literki niemal same pojawiały się na ekranie. Mając do dyspozycji dwa takie posiedzenia na tydzień przygotowanie wpisu nie nastręczało zbyt dużych trudności. A ponadto było przyjemne, tak jak przyjemne jest urzeczywistnianie swoich zamierzeń. Jednak w mym życiu nastąpiły istotne zmiany... Przez które nie mogę liczyć na dwie godziny, podczas których poświęcę swą uwagę tylko jednemu tematowi. Oczywiście już ich nie cofnę. Wiem też, że nie ma się co przejmować - to tylko taki etap w życiu rodziny z małym dzieckiem, który wkrótce minie. Za jakieś 5 lat będzie dużo lżej. Ale teraz jest ciężko. Tworzenie wpisu to żonglerka. Kwadrans pisania, pół godziny opieki, inne sprawy, potem można znów wrócić do tworzenia. Może na pół godziny, a może tylko na pięć minut. No - nie ułatwia to pisania, krótko mówiąc.

Zawsze pod górę... Szczególnie, gdy się leży.

   Więcej przyczyn zniechęcenia nie jestem teraz w stanie wyodrębnić. Zresztą to nie doktorat; wskazałem na rzeczy, które według mnie najbardziej utrudniają zaangażowanie, i sprawiają, że trudno się zabrać do pracy blogerskiej. Czy można coś z tym zrobić? Czy też jestem skazany na bycie dręczonym przez demona Acedii?

Czekaj Belzebubie, dostaniesz po dupie!

    Czasami jest tak, że samo zdefiniowanie problemu wskazuje jednocześnie na sposób jego rozwiązania. Mam nadzieję, że tak będzie i w tym wypadku. Skoro już wiem, co obniża motywację, to nasuwa się kilka pomysłów pomagających w dbaniu o nią.

    Najbardziej oczywistą odpowiedzią na rutynę jest urozmaicenie. Co mógłbym robić inaczej niż do tej pory? Najłatwiej byłoby zmienić nieco tematykę wpisów. Pierwszą jaskółkę owej (miejmy nadzieję: dobrej!) zmiany jest to, co właśnie czytacie. Wzorem popularnych blogów lifestyle'owych prowadzonych przez nastoletnie dwudziestokilkulatki przygotowałem tekst o sobie samym i własnych rozterkach. Gdybym tylko mógł wzbogacić go odpowiednio wystylizowanym zdjęciem siebie, zapatrzonego w dal, trzymającego kubek ciepłej herbaty, eksponującego fryzurę i długie nogi... To mogłoby doprowadzić do przeciążenia systemu!

No cóż... tego pomysłu jeszcze nie zrealizuję.

    Nie na tym będą więc polegać urozmaicenia. Zamiast nastrojowych fotek i głębokich myśli, trochę wzbogacę tematykę tekstów. Spodziewajcie się zatem recenzji książek. Na szczęście będę zwracał uwagę na ich użyteczność wargamingową. Pewnie będę też częściej opisywał planszówki, i to nie tylko te opowiadające o bitwach i walkach. Warto też wziąć się za gry komputerowe, które od tylu już lat mają zastąpić bitewniaki...

    Do tej pory starałem się unikać galerii z zdjęciami pomalowanych modeli. Po prostu za słabo mi wychodzą, by się nimi chwalić. Ale może takie nieidealne prace kogoś ośmielą i zachęcą do własnych prób? No i raporty bitewne - szczególnie przedstawiające starcia w "Hail Caesar". Też będą. Takie wpisy przygotowuje się łatwiej i szybciej.
Mimo wszystko nie zamierzam rezygnować z regularności wpisów. Może ich treść będzie nieco inna, ale porządek zostanie zachowany. Co czwartek rano nowy wpis. Dając sobie więcej luzu, mógłbym sobie za nadto odpuścić.

   Inną, stosowaną przeze mnie metodą podkręcenia motywacji jest współpraca z kimś innym. Nawiązuję kontakt ze specjalistą od jakiegoś systemu i proszę go o wywiad. Tym właśnie sposobem powstało wiele wartościowych tekstów. Jak się z kimś umawiam, to automatycznie pojawia się potrzeba dotrzymania terminów. A więc nie będę rezygnował z czegoś, co dobrze działa. Tym bardziej, że na opis wciąż czeka mnóstwo polskich systemów bitewnych: "Wrzesień 1939", "Prawem i Lewem", "Afterglow", "Hind Commander", "Shadows in the Void", "Stratoyager", "Warzone: Ressurection", "Anno Domini 1666", "Warheim", "Argatoria", "Umbra Turris"... Tyle gier, każda z własną mechaniką i linią modeli. Jak widzicie - tematów nie zabraknie prędko. A to pozycje tylko z naszego podwórka! Sam nie poznam ich w zadowalającym stopniu i tempie, stąd też potrzeba przeprowadzenia wywiadów z autorami, wydawcami lub fanami.

Gdy potrzebujesz wezwać Ghostbustersów, ale w kieszeni tylko 28 zł 40 gr.. źródło.

    Czy pojawią się jakieś nowe zachęty do pracy? To zależy... Pożegnałem się z myślą o zarabianiu na blogu, ale pieniądze to nie wszystko. Konsekwencja w jego prowadzeniu połączona z maksymalnie zaangażowanym podejściem do tematu dają powód do odwiedzania różnych imprez i poznawania nowych ludzi. Różnego rodzaju konwenty i pokazy odgrywają dużą rolę w popularyzacji figurkowego hobby. Blog ma raczej mniejszy zasięg, ale zawsze do kogoś trafi. Ja zaś czuję się dumny, mogąc wspierać osoby, które dużo z siebie dają, by poprawić renomę i rozpoznawalność gier bitewnych.
A zatem w najbliższym czasie planuję odwiedzić kilka figurkowych imprez i przygotować z nich relację. W ten sposób uatrakcyjnię sobie przygotowywanie tekstów.  

   No i mam nadzieję, że z czasem poprawią się tak zwane warunki zewnętrzne. Dzidzia dorośnie, ustabilizuje się - będę więc mógł częściej pisać, siedząc przy klawiaturze w ciągu jednego, nieprzerwanego segmentu czasu. Przyjdzie też wiosna - a wraz z nią więcej energii. Trudniejszy okres nie będzie trwał wiecznie.  

   A zatem nie dam się jeszcze teraz demonowi lenistwa. Może kiedyś przyjdzie dzień, że acedia opanuje mnie totalnie i przestanę robić nowe wpisy. Gdyby jednak tak się stało, byłoby to przykre... Więc będę dawał jej odpór tak długo jak mogę. A dziś się wyżaliłem, wymarudziłem; już mi lepiej. Jeśli ktoś wytrzymał z lekturą aż do tego końcowego momentu - dziękuję.

Coache grają w czterdziestkę?