Nowa "Necromunda" - jak wyglunda? Recenzja "Necromunda: Underhive".

    Jednym z kluczowych punktów akcji "Games Workshop z ludzką twarzą! Błędom i wypaczeniom - nie!", opisanej dokładniej w tym tekście, była reaktywacja tak zwanych "specialist games". Fanom bitewniaków z segmentu wiekowego 35+ nie trzeba tłumaczyć o co chodzi. Powszechnie uznaje się pozycje z tej serii za najlepsze, co zostało wydane przez koncern z Nottingham. Pomimo tego, że nie były wspierane przez kilkanaście lat - do dziś mają swoją scenę fanów, do dziś są rozwijane i modyfikowane. 

   Ich wspólną cechą było to, że brały na warsztat jakąś część uniwersum "Warhammera 40.000" albo "Warhammera Fantasy Battle" i przedstawiały ją w zupełnie nowy sposób. Na przykład "Battlefleet Gothic" pozwalał graczom na dowodzenie grupą okrętów kosmicznych i zrobienie porządku z wrogiem, zanim jeszcze nastąpi desant na planetę. Albo "Blood Bowl", który tak zgrabnie spuszczał napięcie z wydętego balonu zawierającego battlowy patos i epickość. 

  Gdy jednak myślę po latach o tych wszystkich grach, dostrzegam w nich jeszcze kilka walorów, bez których nie miałyby dziś w Polsce statusu legendy. 

Zjednoczone gangi Esher i Goliath, wspierane przez Adeptus Astra Telephatica

   Po pierwsze gry takie jak "Mordheim", "Necromunda" czy "Man o'war" były relatywnie tanie (w porównaniu do systemów macierzystych). W przypadku dwóch pierwszych starter naprawdę wystarczył, by zapewnić mnóstwo zabawy dwóm graczom. Dokupywanie nowych modeli czy zasad zależało wyłącznie od chęci graczy; nie było wymuszone konstrukcją produktu. 

Po drugie - były dystrybuowane w naszym kraju. Dziś ciężko w to uwierzyć, ale w późnych latach 90-tych mało kto miał dostęp do internetu i konto w banku pozwalające na zakupy walutowe. Więc brało się to, co było dostępne w sklepie za złotówki. A sklepów z bitewniakami było wówczas kilkanaście na cały kraj. Więc miałeś do wyboru rzeczy od GW - albo "Warzone". I na tle tego wąskiego asortymentu specialist games lśniły niczym perły.

Okres, gdy owe gry były wspierane przez wydawcę to też czas szczytu popularności papierowych gier RPG. Wtedy była to bardzo chętnie wybierana przez nerdów rozrywka. A część bitewników ze specialist games miała w sobie więcej niż ułamek podejścia fabularnego. Był tam rozwój bohaterów (xp-ki!), i rany, i specjalne zasady oddające specyfikę sytuacji, i tematyczne scenariusze. Więc jeśli grałeś regularnie, to figurki przestawały być prozaicznymi kawałkami metalu i plastiku. Stawały się bohaterami niepowtarzalnej, emocjonującej opowieści. Której autorem byliście razem z kumplami, zasadami - no i oczywiście kostkami. Wobec takiego doświadczenia nie dało się pozostać obojętnym...

    Niestety, pierwsza, opisana powyżej właściwość sprawiała, że gry te nie były kurami znoszącymi złote jajka. Jak ktoś kupił sobie starter do "Mordheim" i pudełko z jedną bandą, to nie miał już mocnych powodów do dalszych zakupów. Tym bardziej, że autorzy wprost zachęcali do konwersji modeli - a gracze z ochotą podchwytywali to rozwiązanie. I jakoś tak się złożyło, że z czasem przestały być wspierane przez ostentacyjnie pazerną firmę. Wraz ze zmianami w modelu marketingowym, znikały one ze sklepów, a potem nawet z internetu. Gracze, którzy je pamiętali, też żegnali się z nimi. Albo praca i rodzina zajmowały zbyt dużo czasu, albo po przeprowadzce nie udało się znaleźć kumpli do grania. 

Powiedzcie zresztą sami: czy można oprzeć się muskularnym facetom, ubranym w pasy nabijane ćwiekami?

Gry te pomału odchodziły więc do lamusa - ale nigdy nie zostały zapomniane. I gdzieś tam na dnie umysłu tliła się iskierka nadziei, że kiedyś powrócą. Że znów będę miał -naście  lat i poprowadzę bandytów z Underhive do zwycięstw i bogactwa...

Odgrzewamy kotleta.

   Posiadanie praw autorskich do specialist games wydaje się więc być czymś w rodzaju asa w rękawie. Gdyby firma zdecydowała się na wznowienie którejś z nich, od razu ma zapewniony darmowy, pozytywny hype. Wystarczy, że tylko nie popełni jakichś istotnych błędów - i sukces sprzedażowy (połączony z sympatią klientów) ma jak w banku.

Z drugiej zaś strony wznowienie trzeba przeprowadzić umiejętnie. W dobie internetu stare rulebooki krążą po sieci, zdobycie archiwalnych - lub zastępczych - modeli jest dużo prostsze, niż 15 lat temu. Ci, którym bardzo zależy na powrocie do starych czasów, mogą go sobie zafundować bez pomocy Games Workshop. Konkurencja na polu gier bitewnych też jest ostrzejsza niż dawniej. Można się zastanowić, po co wracać do "Mordheim", skoro "Frostgrave" jest jeszcze tańszy i ma lepszą mechanikę? 

Jak widać, w latach 90tych nikt nie silił się na realizm. Nie to, co teraz! W pierwszoplanowej roli - pancerne biustonosze.

   Trzeba więc zachęcić i dawnych fanów - i w miarę możliwości przyciągnąć nowych. Dać im wszystkim coś, czego nie zawierała pierwotna postać gry. 

I w takiej oto sytuacji na arenę wychodzi "Necromunda: Underhive". Po 22 latach gra znów trafia na sklepowe półki. I dziś właśnie przyjrzę się jej dokładniej. Jak ma się nowa wersja, do starej, dobrej (?) "Necromundy"? Jakiego rodzaju zabawę nam oferuje? I jakim kosztem?

Jak sprzedać kota w worku dwa razy?

    Zanim przejdę do właściwej recenzji, chcę zwrócić uwagę na jeden dziwny trik, który zwiększył sprzedaż i sprawił że wydawcy go nienawidzą. Jest nim publikacja gry "Shadow War: Armageddon". Wszelkie informacje o niej były niczym puszczanie oczka i ukryty przekaz: "ekhem ekhem... to właściwie Necromunda... ekhem ekhem...". Rzeczywiście - podobieństwa do orginalnej gry były znaczące: małe oddziały, rozbudowany system makiet, zasady dotyczące kampanii, rozwój bohaterów. Jedyna istotna różnica to fakt, że zamiast marginesem społecznym, gracze dowodzili regularnymi siłami zbrojnymi przynależnymi do różnych frakcji ze świata "Warhammera 40.000". Dla wielu to było objawienie, podobne do pierwszej "Necromundy". Znów nie trzeba wielkich nakładów czasowych i finansowych by toczyć emocjonujące pojedynki; zżyć się ze swymi herosami. Gra zyskała więc sobie sporą popularność.

  A potem skończyły się wakacje i zapowiedziano wydanie normalnej, właściwej "Necromundy". W odpowiedzi na ten news Philip J. Fry, jak facebook długi i szeroki, chciał kneblować wydawcę kasiorą. Ale ten plan już nie wszędzie odniósł pożądany skutek...

Oddani wyznawcy to podstawa, gdy prowadzi się biznes hobbystyczny.

Światła wielkiego miasta.

    Nie kojarzę bitewniaka pozbawionego elementu fabularnego. I "Necromunda: Underhive" nie jest wyjątkiem pod tym względem. Szybciutko zreferuję historię, którą opowiada nam gra i przejdę potem do konkretów.  

   Uniwersum czterdziestki to około miliona zaludnionych planet. Pełnią one różną rolę w wielkim organizmie Imperium Człowieka. Specjalną zadanie realizują  światy - kopce. To ciała niebieskie niezdatne do zamieszkania. Albo za zimno, albo za gorąco - albo za dużo smogu w powietrzu... Niemniej jednak znajdują się na nich zbyt cenne zasoby, by je zignorować. 

  Na tych planetach powstają miasta - kopce. To gigantyczne, zamknięte konstrukcje. Wysokie i szerokie na wiele kilometrów. Zaludniają je miliony ludzi: robotników, górników, konstruktorów, urzędników, żołnierzy... Na najwyższych piętrach rezyduje śmietanka społeczna: arystokracja, urzędnicy władający planetą, biznesmeni, najwyższy kler i przedstawiciele partii rządzącej.

Jaka piękna procesja!

     Przy samym dnie tych kolosów swoje miejsce mają wyrzutki i kryminaliści. To brutalny świat, zapomniany przez oficjalne instytucje. Pełen niedostatku, niepewności i przemocy. Tylko najtwardsi są w stanie przetrwać. Tylko najbardziej bezwzględni i sprytni osiągną sukces. Warto zwiększyć swoje szanse, zbierając ekipę podobnych sobie degeneratów. Zawsze to przewaga liczebna, większa siła ognia... I szansa, że wróg trafi w kolegę, a nie ciebie!

Najgorsze szumowiny, z samego dna kanałów.

    To samo wprowadzenie można by napisać dla starej "Necromundy". Ale tutaj zaczynają się kluczowe różnice między polityką wydawniczą z 1995 roku a współczesną.

   W podstawowym pudełku z grą (oficjalna cena to 375 zł, ale w dwie minuty na pewno znajdziecie bardziej atrakcyjną ofertę) dostaniemy (oprócz figurek, kostek, wzorników, kart, żetonów, książki z opisem uniwersum, elementów makiet, plansz - mat do gry) zasady pozwalające na rozegranie potyczek między dwoma predefiniowanymi gangami. Mają one z góry ustalony skład i charakterystyki. Do tego sześć scenariuszy.  

I to wszystko. 

"Ale jak to?" - zapyta ktoś. "A gdzie to, za co tak kochałem dawną "Necromundę"? Gdzie zasady do ran, doświadczenia, zbierania pieniędzy, tworzenia bandy od zera? Gdzie reguły pozwalające na grę w pełnych trzech wymiarach?" 

Na to odpowiada dział marketingu: "Specjalnie dla państwa przygotowaliśmy wyjątkową ofertę pozwalającą na jeszcze pełniejsze cieszenie się nową, ulepszoną "Necromundą: Underhive"! Wystarczy, że zakupicie pięknie wydaną książkę "Necromunda: Gang War". Ta unikatowa, 64-stronicowa, bardzo atrakcyjna pozycja, do dostania tylko dziś za jedyne 88 złotych zawiera wszystko to, co pozwala na samodzielne kreowanie emocjonujących historii za pomocą zestawu podstawowego "Necromunda: Underhive" A bonusowo - dodaliśmy do niej sześć nowych scenariuszy!".

Tak to właśnie wygląda, moi drodzy. To, co dawniej mieściło się w jednym pudełku, zostało już na starcie rozbite na dwie pozycje. Skoczyło wam ciśnienie? Jeżeli nie - czytajcie dalej. To dopiero początek dojonka! 

Nie da się ukryć, że mamy w tej grze do czynienia z przestępstwami. Może nie rozbojem i kradzieżą. Ale z wyłudzeniami - jak najbardziej.

Gang który robi Bang!

 O ile sama idea gry pozostała bez zmian, to mechanika uległa znaczącemu uwspółcześnieniu. Niektórzy z nabywców byli zachwyceni nowatorskimi, (jak na Games Workshop), pomysłami. Takimi jak choćby naprzemienna aktywacja czy pula akcji, którymi dysponuje figurka.

   Przyjrzyjmy się bliżej naszym wojakom. Za chwilę całą prawdę o sobie przedstawi hersztka gangsterek Esher: Jelena.

CV bez zdjęcia.

     W trakcie gry będziemy kontrolować poczynania kilku osobników podobnych do niej. Jak na  ten gatunek rozrywki przystało, ich możliwości ograniczą się do przemieszczania się, atakowania innych, i wykonywania szybkich czynności dodatkowych (przeładowanie broni, wycelowanie, aktywowanie specjalnego obiektu). Aby osiągnąć zwycięstwo, trzeba będzie wykorzystać ich możliwości w celu spełnienia warunków podanych w scenariuszu. I oczywiście zrobić to szybciej i efektywniej, niż przeciwnik. Nie obejdzie się bez planowania - i oczywiście bez szczęścia w kościach.

   Omówmy teraz możliwości postaci i mechanikę. Jeżeli grałeś kiedyś w batlla, czterdziestkę albo chociaż "Mordheim" - to nauka zasad nie przysporzy większego problemu. 

Każdy z ludzików dysponuje w swej aktywacji dwiema akcjami. Tylko jedna z nich może być atakiem, ale za to możemy się ruszyć dwa razy, wycelować a potem wystrzelić, zaszarżować, albo wypalić z gnata i wskoczyć za skrzynki.

   Ruch to ilość cali, o jaką można maksymalnie przemieścić figurkę w jednej akcji. Skuteczność w walce wręcz i strzelaniu to minimalna liczba, jaką należy wyrzucić na k6, by dany atak sięgnął celu. Siła i wytrzymałość są potrzebne głównie od określenia odpowiednio mocy pierdolnięcia z łapy i odporności na nie (oraz na postrzał). Potem mamy rany - im ich więcej, tym lepiej. Nasz ludzik będzie mógł powiedzieć "Nic to!" po dostaniu naboju w udo - i dalej hasać niczym młody źrebaczek. Podobnie, jak w starej "Necromundzie" utrata ostatniej rany nie musi jeszcze oznaczać wyeliminowania z walki. Gdy to nastąpi, rzucamy specjalną kostką obrażeń. Może to zgon, a może tylko lekkie poobijanie? 

     Inicjatywa pełni rolę zręczności, ilość ataków mówi nam, jak szybko bije i kopie dany wojownik. I tak Jelena jest prawdziwą killerką - o ile tylko kości potoczą się, jak trzeba. Dalej mamy współczynniki związane z cechami emocjonalnymi i intelektualnymi postaci. Zdolności przywódcze, opanowanie, siła woli, inteligencja. Szkoda, że nie ma ogłady...  Są testowane rzadziej, w zasadzie tylko ten pierwszy ma istotne znaczenie w trakcie walki. 

Czy Jelena zabije batem Goliatha, zanim ten wystrzeli z plazmy? A kto ma inicjatywę..?

   Poniżej mamy bronie, którymi dysponuje dana postać. Jeśli korzystać tylko ze startera, to są ona przypisane do niej na stałe. Swobodę wyposażania gangsterów daje nam dopiero "Gang War". Jak widać, każdy majcher i pukawka jest opisywana kilkoma parametrami liczbowymi (zasięg, modyfikatory trafienia, siła broni, modyfikator pancerza, ilość zadawanych ran, prawdopodobieństwo wyczerpania się amunicji) - oraz zasadami specjalnymi. Bardzo daleko temu systemowi do prostoty znanej choćby z "Frostgrave". Trzeba mieć te wszystkie reguły łatwo dostępne, by gra toczyła się płynnie. Na szczęście są karty, które wszystko nam ładnie  przypominają. 

   Na koniec mamy jeszcze indywidualną zdolność i wyposażenie (na przykład pancerz). Skuteczność danej akcje określa się najczęściej za pomocą serii rzutów k6. Najpierw turlamy, by określić, czy trafiliśmy. Potem - czy atak był wystarczająco mocny, by zadać przeciwnikowi ranę. Kolejne rzuty to próba anulowania rany za pomocą zbroi. Jeśli to się nie powiedzie, to jeszcze tylko trzeba wykonać rzut sprawdzający skalę obrażeń. I jeszcze jeden - czy amunicja się nie wyczerpała?

  Jak widać: systemowi temu daleko do prostoty i elegancji. Dwadzieścia lat temu skomplikowane mechaniki były chlebem powszednim fana gier planszowych, bitewnych i RPG. Ale od tego czasu wymyślono wiele fajniejszych i bardziej grywalnych rozwiązań. Widać je choćby w "Warhammer Underworlds: Shadespire". Szkoda, że nie zainspirowano się nimi w nowej "Necromundzie". Z drugiej strony - archaiczna mechanika to ukłon w stronę archaicznych fanów, którzy znają ją z innych produkcji Games Workshop i zdążyli się z nią oswoić przez dekady. 

    Ale żeby nie było, że nie ma żadnych nowych patentów: przedstawiam wam karty taktyki! Przed każdym scenariuszem możemy sobie wybrać kilka z nich. A potem, w odpowiednim momencie - odpalić. Na każdej z nich opisano okoliczności, które uprawniają nas do zastosowania karty oraz jej efekt. Na przykład jedna z nich pozwala gangsterowi, który właśnie został wyeliminowany z gry, na wykonanie jednego ostatniego ataku.

Karty to super pomysł, pod warunkiem że dobierzesz odpowiednią, użyjesz jej wtedy, kiedy trzeba. No i gdy kostki pomogą.

   Jak pokazał przykład "X-winga", karty w bitewniaku to znakomity sposób na podkręcenie sprzedaży. W podstawce mamy kilkadziesiąt kart do wyboru. Niektóre z nich są uniwersalne, z innych użytek zrobi tylko konkretny gang. Games Workshop daje mam możliwość wzbogacenia puli zagrań - poprzez kupno dodatkowych pakietów (cena oficjalna: 45 zł). Sęk w tym, że każdy taki dodatek zawiera różne karty, z których część może być wykorzystana przez każdą bandę. Więc chcąc mieć dostęp do pełnej palet zagrań, warto kupić oba pakiety. A w przyszłości będzie ich jeszcze więcej! Jeśli chcesz zebrać je wszystkie, szykuj się na wydatki.

Najpiękniejsze slumsy kosmosu.

   Zasady w bitewniakach są bardzo ważne, ale przyjemność  rozgrywki płynie w dużej części z tego, jak ładnie wyglądają figurki, jak prezentuje się makieta. Pod tym względem "Necromunda: Underhive" to światowa czołówka. Mówienie o estetyce figurek, projekcie i jego wykonaniu jest obarczone bardzo dużą dawką subiektywizmu. Więc pamiętajcie, to co teraz napiszę, to tylko moje osobiste zdanie.

   Ale uważam, że modele do Necromundy to mistrzostwo świata! A przynajmniej miejsce na podium. Chyba tylko modele do "Malifaux" są oryginalniejsze i lepiej zaprojektowane. Na pewno te ludziki podobają mi się bardziej, niż inne, też wyprodukowane ostatnio przez Games Workshop. A to znaczy, że poprzeczka jest ustawiona bardzo wysoko.

Girl power w pełnej krasie!

   Koncepcyjnie modele nawiązują oczywiście do starej "Necromundy". Ale są bardziej szczegółowe i urozmaicone. A przy tym pełne różnych detali i smaczków. Doświadczony malarz ma tu duże pole do popisu. A i średniozaawansowany, jeśli tylko zastosuje odpowiednie techniki, zrobi z nich coś, na co miło popatrzeć. Modele są bowiem większe niż stare wzory. Łatwiejsze do złożenia i sklejenia oraz do pomalowania. 
No i przede wszystkim - to plastik. Można nie lubić tego materiału, ale dużo łatwiej konwertować i zmieniać modele zrobione właśnie z niego. W dodatku w ramkach z figurkami dostajemy bardzo dużo opcji uzbrojenia i wyposażenia. Jak już kupimy "Gang War", to łatwiej będzie zastosować się do zasady WYSIWYG.

Klucz do rzeźby i masy to odpowiednie dobranie sterydów.

    Ale to nie wszystko. W starterze dostajemy jeszcze maty do gry. Przypominają na pierwszy rzut oka plansze - ale to nie są plansze. Figurki poruszają się po nich za pomocą miarki calowej... W każdym razie wyglądają dużo lepiej, niż płaski stół. Do tego różne barykady, przeszkadzajki i markery. Fajnie odlane - i znów łatwe do ładnego pomalowania. Szybko i prosto możemy zrobić sobie na stole kawałek trzewi miasta-kopca. Jeśli coś miałoby uzasadniać cenę tej gry, to właśnie wykonanie figurek i elementów terenu. Rzeczy te nie tylko wyglądają ładnie, ale też nie wymagają kolosalnych umiejętności, by przygotować je do gry na przeciętnym poziomie.

    A gdy już znudzą nam się klaustrofobiczne, duszne tunele, zawsze możemy sięgnąć po dodatkowe zestawy makiet oferowane przez producenta. Osobno można dokupić zestaw barykad, znaczników i włazów. A także różnorodne konstrukcje, które można napotkać w halach i fabrykach. Te ostatnie wyglądają obłędnie. Niestety - równie obłędnie kosztują.

Katowice nocą, ze spiżową mocą..

Pamiętaj - nie pal w piecu ubraniami, plastikiem, oponami!

Gang - finansowa studnia bez dna.
 
   Na razie możemy kupić starter, podręcznik do kampanii, dodatkowe figurki, karty i specjalne makiety. To już dużo - ale do końca wydatków jest bardzo daleko. Podobnie jak większość wysokobudżetowych gier, tak samo "Necromunda: Underhive" to projekt rozciągnięty na lata. Pierwowzór dorobił się kilku dodatków znacznie wzbogacających możliwości rozgrywki. Nie inaczej będzie i z tą edycją. Już teraz zapowiedziano wydanie gangu Orlock - górników i inżynierów. Mają trafić na sklepowe półki w pierwszym kwartale tego roku. A razem z nimi druga książka z serii "Gang War".

Skoro mamy na sieci zdjęcia pomalowanych modeli, to znaczy, że figurki są już ukończone. Być może czekają gdzieś, w jakimś magazynie...

   Następnie możemy oczekiwać powrotu pozostałych dobrych znajomych: Van Saar, Cawdor i Delaque. Do tego najemnicy, nowe karty taktyki, nowe kafle terenu.

Gdy masz kłopot z robotą - wezwij fachowca!

    Jeden z najemników jest dostępny już teraz. Warto mu się przyjrzeć, bo może on wskazywać ogólny trend, zgodnie z którym będą wydawane nowe postacie.

Kozioł, powiadasz?

   Jak widać - jest to beastman. Jak do tej pory, przedstawiciele tej rasy nie występowali w świecie "Warhammera 40.000". A więc ta oryginalność i nietypowość jest pierwszym powodem, by sypnąć goldem. Do tego, jak to beastman - ma 4 tafa i 2 woundy. Zaś to w lewej łapie to ulepszona plazma. Jak trafi (i zrani!), to robi z celu kupkę popiołu. Najemnik wygląda więc na takiego, co ma spore szanse na dojście na odległość strzału. Bardzo atrakcyjny nabytek... Dodajmy jeszcze tyle, że wydany jest przez Forge World, czyli dział Games Workshop zajmujący się produkcją wyjątkowo drogich, żywicznych figurek (choć obecne podwyżki cen standardowych plastikowych produktów sprawiają, że różnica w kosztach systematycznie się zmniejsza). Według obecnego przelicznika nasz rogaty przyjaciel jest wart 84 złote. Nie licząc kosztów wysyłki.

   Mamy więc do czynienia z podaniem klimatycznego pomysłu. Tym bardziej atrakcyjnego, że mocnego w grze. Jak to się mówi: pay to win. Znakomita zabawa, pod warunkiem, że ma się kasę do wydania na takie DLCki. A przeciwnik - nie.

    To oczywiście jeszcze nie wszystko. Już teraz pojawiają się plotki o takich frakcjach jak Kult Genokradów czy wyznawcy Chaosu. Doliczmy do tego inne klasyczne frakcje z oryginalnej "Necromundy" (mutanci, fanatycy religijni, policja, bogacze) czy równie kultowe postacie imienne. A przecież są jeszcze nowe pomysły! Jasno widać, że tę krowę można doić bardzo długo. O ile oczywiście klienci będą chcieli się w to bawić. 

Wyrok Inkwizycji.

   Pora teraz na jakieś zgrabne podsumowanie. Jak dobrym produktem jest "Necromunda: Underhive"? Odpowiedź będzie nietypowa: to zależy od was. Na pewno gra ta może dać uczestnikom mnóstwo satysfakcji., i to na wiele sposobów. Jej mocną stroną jest tryb fabularnej kampanii (zakładam, że kupicie "Gang War"). Same zasady, gdy już się z nimi oswoić, też nie sprawiają problemów. Starzy weterani załapią je w lot. Zupełnym świeżakom zajmie to więcej czasu; instrukcja mogłaby być lepiej uporządkowana. 

    Pozwalają one na dynamiczną, emocjonującą grę. A w dodatku taktyczne planowanie odgrywa w niej pewną rolę (choć nie tak dużą, jak przychylność lub wrogość ze strony kości). Sporo rzeczy uproszczono - i w efekcie obecna edycja zdecydowanie góruje pod tym względem nie tylko nad pierwowzorem - ale i nad obecnymi propozycjami Games Workshop (na przykład nad mechaniką "Age of Sigmar").

Popatrzmy sobie na grę spokojnie, obiektywnie...

   Niewątpliwie cieszą też figurki i makiety. Nowoczesne, klimatyczne, wykonane na najwyższym poziomie. Mogą one dać sporo satysfakcji zarówno średnio zaawansowanym hobbystom, jak i tym doświadczonym - o ile tylko lubi się wielogodzinne manipulowanie pędzelkiem. Zupełnie początkujący mogą mieć kłopot z wystarczająco dobrym pomalowaniem tych modeli.

   Do tego stoi przed nami otworem bardzo emocjonujące uniwersum. Warto poznać świat mrocznej przyszłości nie tylko przez pryzmat wielkich pól bitewnych, ale też spojrzeć na twarde i znojne życie imperialnego lumpenproletariatu. Które może być ciekawsze od przygód zawsze zwycięskich, genetycznie zmodyfikowanych chodzących czołgów -bo to przecież ludzie prawie tacy sami jak my.

Gdyby mieszkali w Necromundzie - do jakiego gangu by należeli?

   Ale będziesz miał z tego tyle, ile sam włożysz w grę. I nie chodzi tu tylko o kasę - choć ta oczywiście pełni kluczową rolę. Ważny jest jeszcze czas i zaangażowanie. To jedna z gier, które zaczynają wzbudzać silne emocje w 6 - 7 rozgrywce (Zakładam, że kupisz podręcznik "Gang War". Sama podstawka po 6 - 7 rozgrywce traci znacznie na grywalności). Wtedy każdy z graczy może mieć już paru rozwiniętych zawodników... Z jednej strony warto posłać ich w bój, niech gniotą nieprzyjaciela i koszą xpki. Z drugiej zaś: gdzie drwa rąbią, tam wióry lecą. Może lepiej warto skitrać ich w tylnych szeregach? Przed intensywnie grającymi emocje, jakich nie dostarczy żaden serial czy gra komputerowa. 
   Do tego oczywiście warto przyłożyć się do strony wizualnej gry. Odpicować ludziki i makiety. Zabawa będzie dzięki temu jeszcze lepsza.

   A zatem - to może być pasjonująca, niezapomniana gra, o ile tylko wykrzeszecie z siebie wystarczającą ilość konsekwencji. Oprzecie się pokusom ze strony wycieczek, życia towarzyskiego i rodzinnego, filmów, gier planszowych i komputerowych (i innych bitewniaków!), meczy, książek. I uda się wam odwiedzać "Necromundę" przynajmniej raz na tydzień. Ale jeśli pamiętasz pierwszą edycję, to nawał zajęć zwany dorosłym życiem może wręcz uniemożliwiać taką regularność. Oczywiście można kupić pudło i mieć nadzieję, że się uda z niego regularnie korzystać... 

   I na koniec mały paradoks. Jeśli myślisz o "Necromunda:Underhive" na poważnie - to nie kupuj jej teraz. Po prostu gra jest na zbyt wczesnym etapie rozwoju. Mamy do wyboru tylko dwa gangi i jednego najemnika. Jeśli wszystkie plotki się spełnią, to pod koniec roku 2018 system powinien być dużo bardziej rozbudowany i urozmaicony. Być może ktoś pomyślał, że zamiast rzucać od razu do sprzedaży wszystko, co ma wyjść, lepiej dawkować klientom atrakcje po kawałeczku. Żeby ich portfele to wytrzymały. Efekt jest jednak taki że na razie gracz może dowodzić bywalcami siłowni albo bywalczyniami klubu fitness. I nic poza tym. 

Albo poczekajmy na wersję komputerową. Nie trzeba malować figurek. I nawet z DLCkami będzie tańsza od podstawki do bitewniaka.

   Reasumując - "Necromunda: Underhive" to całkiem udany produkt. W dziedzinie mechaniki starano się zachować balans pomiędzy tradycją a nowoczesnością. Ostatecznie zwyciężyła ta pierwsza, ale i tak da się grać, szczególnie dzięki innowacjom takim jak naprzemienna aktywacja. Do tego to jedna z bardziej atrakcyjnych gier. Jedyny mankament, w znacznej mierze obniżający ocenę to polityka wydawnicza. Games Workshop pilnie się stara, by nie stracić na tym tytule ani pensa. Za mało gangów jest dostępnych na starcie. Rozbicie zasad na podstawowe i książeczkę kampanijną to chwyt uzasadniony chyba jedynie chciwością. I do tego te karty taktyki. Sądzę więc - że warto poczekać z rok na wygaśnięcie hype'u i obkupić się na rynku wtórnym, za rozsądne pieniądze. No chyba, że nie możecie się już doczekać powrotu do ciemnych korytarzy... Na pewno nie pozostaniecie w nich długo sami. Całkiem sporo ludzi odpowiedziało na zew futurystycznego rynsztoka; populacja fanów "Necromundy" zwiększyła się.